Deze expo is gratis, reserveren of een (gratis) ticket is niet nodig. Je kan gewoon binnenspringen wanneer het jou past.

---

Nele Van Canneyt roept met haar fotografisch werk een ontwakende wereld op die schommelt tussen dagdroom, nacht en werkelijkheid. Ondoorgrondelijkheid vormt de rode draad in de beeldtaal van de fotograaf. 

Telkens speelt de relatie tussen de innerlijke ervaringswereld van de mens en de zichtbare wereld. Schijnbaar banale beelden worden geladen met betekenis en trekken de kijker mee in een verstilde droomwereld. In haar werk schuilt een soort van ondoordringbaarheid. “Art is not what you see, but what you make others see.” (Georgia O’Keeffe).

Kijken naar haar foto’s is een uitnodiging om stil te staan bij momenten waar we misschien geen aandacht aan zouden geven. Haar series lopen steeds in elkaar over. De betekenis van de foto’s hangt af van de andere beelden waarmee ze gecombineerd worden.

Recentelijk verscheen haar boek As if the day never existed, waaruit 20 beelden gepresenteerd werden tijdens Les Rencontres Internationales de la Photographie en Gaspésie 2021 in Canada. Vorig jaar presenteerde Nele Van Canneyt haar werk in de solotentoonstelling Binnenland/Inner land/l'Interieur du pays in het Arentshuis, Musea Brugge.

Onbestemde wereld

door Stefan Vanthuyne

Foto’s gaan over iets dat niet zou bestaan zonder de foto. Dat zei de in 2018 overleden Amerikaanse fotograaf Henry Wessel. Wessel was vooral bekend om zijn beelden van het Californische sociale landschap en het buitengewoon heldere licht waarin dat steevast leek te baden. Het is een puntige uitspraak, omdat ze de verhouding tussen de foto en de werkelijkheid die het in beeld brengt ineens heel erg op scherp stelt. 
Wat we zien in de foto, impliceert het, zouden we allicht niet hebben gezien mochten we daar en op dat moment zelf hebben gestaan. We zouden misschien iets zien dat een zekere potentie of suggestie in zich draagt, een zekere lading. Maar mochten we iets vroeger of later zijn, of iets meer opzij hebben gestaan, dan was die lading er waarschijnlijk niet eens. Dan was er iets helemaal anders, iets oninteressants; dan was er van enige spanning geen sprake.De foto’s van Van Canneyt gaan over iets dat niet zou bestaan zonder de foto.
Ze baden in schemer en schaduw, soms in sterke contrasten van licht en donker. Ze tonen plekken die geografisch wel te lokaliseren zijn – ze geeft de landen waar ze reisde soms gewoon ook mee – maar die uiteindelijk en bovenal bestaan in een wereld die helemaal de hare is, die enkel bestaat in haar beelden. Ze geven gebeurtenissen en situaties weer die heel even los lijken te zijn gekomen van ruimte en tijd. Je vraagt je af of ze het beeld ook daadwerkelijk zelf zo ziet, op het moment van afdrukken, of dat ze het veeleer aanvoelt, dat ze de komst ervan anticipeert. Dat ze die lading waarneemt.
De foto’s van Van Canneyt roepen vergelijkingen op met film (noir) en schilderkunst, maar het loont om haar werk heel bewust als fotografie te benaderen – het medium waar ze per slot van rekening bewust voor kiest –, zeker met de quote van Wessel in het achterhoofd. Het is niet dat haar beelden niet schilderachtig of filmisch zijn (die referenties zijn er zeker, allicht ook voor haar) maar het zijn schilderijen die niet bestaan, scènes uit films die niet bestaan. De beelden van Van Canneyt zijn niet ontstaan uit een fantasie of een verzinsel, maar zijn gevormd in een wezenlijk heden; een kort maar voor de fotograaf intens heden; een essentieel, maar vluchtig en moeilijk vast te grijpen heden.
De foto’s van Van Canneyt doen je stoppen. Ze zijn ontregelend in hun stille kracht, in hun verhalend vermogen, in hun zwijgend mysterie. Ze zijn pakkend. Er gaat een kalmte en een soort van weemoed vanuit die, vermoed ik, enkel in de foto’s bestaat; een nostalgie naar een moment dat we herkennen, maar er nooit is geweest. 
Dat gevoel is sterk aanwezig in As if the day never existed; halfduistere beelden gemaakt in verlaten straten, bars en hotellobby’s, gedrenkt in een klassieke Amerikaanse sfeer, met in de hoofdrol de nacht en een solitair personage. Niet zelden  hangt er een eenzame wensdroom in de lucht, iets dat we delen met de anonieme mannen en vrouwen in het beeld. 
In Daydream gaat het zonlicht met alle aandacht lopen. Nu eens kaatst het fel terug in het raam van een auto, waar het ons het zicht belemmerd op de jonge vrouw op de achterbank met de oranje gelakte nagels, die zelf ook verblind wordt door het helwitte licht. Dan weer tekent het ragfijn de rand van een scène af, waar een gesofisticeerde dame op een rode loper op het punt staat de zwarte leegte in te verdwijnen, even nonchalant als elegant. De overweldigende helderheid versterkt hun aanwezigheid, voorziet het vastgehouden moment van een onverwachte, onbeweeglijke hevigheid. In de beelden bij avondzon is de toon zacht en sereen; hier gaat het om dromerige sferen, over schakeringen en nuances. De meer abstracte composities, beelden zonder mensen, doen duizelen in hun strakke kader; elk element heeft zijn plek, en toch voelt het voor de kijker onvast, lijkt het vlak te hellen. 
Awakening brengt ons terug naar een vaag heden (of was het een onbevestigde toekomst? Het kleurenpalet oogt hier en daar futuristisch), naar ergens tussen de nacht en de ochtend. Wie dan nog wakker is, wie dan nog beweegt, doet dat als een schim, een schaduw die zich nog niet wil openbaren aan de nieuwe dag, die nog niet wil toegeven aan de waan en de werkelijkheid van wat onmiskenbaar komt. Wie hier nog wakker is, blijft voor eeuwig in de onbestemde wereld en in het onbestemde moment in de foto’s van Van Canneyt – wil daar vast ook blijven. Want wat in haar foto’s bestaat, bestaat enkel en alleen daar.