Datum: |
zondag 19 februari 2023 |
Locatie: |
Bib De Factorij |
Startuur: |
10u30 |
Duur: |
90 minuten zonder pauze |
Taalniveau: |
![]() |
Schrijvers op zondag kan niet plaatsvinden wegens onvoorziene familiale omstandigheden. We bekijken met Simone om het event te verplaatsen naar een latere datum. Alle tickethouders werden op de hoogte gebracht.
---
Met Schrijvers op zondag schotelen CC en Bib De Factorij je een flinke portie leesplezier en een zondags ontbijtje voor
Simone Atangana Bekono (1991) studeerde in 2016 af aan Creative Writing ArtEZ met een bundeling van gedichten en brieven, getiteld Hoe de eerste vonken zichtbaar waren, die in herdruk verscheen bij Wintertuin Uitgeverij in samenwerking met Lebowski Publishers. In 2018 werd Hoe de eerste vonken zichtbaar waren bekroond met de Poëziedebuutprijs Aan Zee en in 2019 ontving ze het Charlotte Köhler Stipendium voor haar poëzie. In 2020 verscheen haar debuutroman Confrontaties, die lovend werd ontvangen en werd genomineerd voor de Libris Literatuurprijs 2021. En ook dit jaar werd haar tweede roman uit 235 ingezonden boeken weerhouden voor de longlist voor deze prijs.
‘In zinderende taal, vol stuwkracht op weg naar de catharsis, vertelt Atangana Bekono een verhaal over je altijd moeten inhouden tegenover degenen die je ten diepste afwijzen, buitensluiten en vernederen. Net zo lang tot er geen keuze meer overblijft dan af te rekenen met die vorm van fundamentele onvrijheid. Een zowel thematisch als stilistisch sterke vertelling, rijk aan registers, vol van verwijzingen, in alle aspecten ongewoon krachtig – en dat voor een romandebuut.’
Over Confrontaties vertelt ze: “Op school en in het dorp was ik altijd de ander. In de tijd dat ik aan het puberen was, werd identiteit echt een onderwerp. Er kwam een asielzoekerscentrum in het dorp, er was de moord op Pim Fortuyn en de aanslag op de Twin Towers. Ik wilde met dat gevoel van beklemming altijd al iets doen en nu ligt het resultaat er. Maar als zwarte schrijver word je soms alleen maar uitgenodigd om over die pijn te praten. Dat is vermoeiend en lastig, dat ervaar ik ook als een inperking van mijn ruimte. Dan krijg je een vraag als: "Kun je vertellen over je jeugdtrauma's?" Dat voelt als een reductie van mij als kunstenaar, omdat mijn werk er dan bijna niet meer toe doet buiten het kader van het thema racisme.”
Quote uit De Morgen: 'Atangana Bekono schrijft over onbeheersbare trauma’s, gevaarlijke liaisons en identiteitsverlies. Ze plaatst gruizige en ontvlambare binnenwerelden tegenover akelig koele huizen. Of ‘klam geluk’ tegenover de grijparmen van de dood, kennelijk slechts een dunne lijn. Is Sonny vooral een verdwijnkunstenares die wil opgaan in het niets? ‘Maak van mij maar een graal of een talisman.’ Hoe ver de personages ook wegdrijven, het huis is onverwoestbaar, ja, onberispelijk én zelfreinigend.'