* De tickets zijn ongenummerd (vrije zit). *

---

Aline Vervoort, de grootmoeder van Stefanie Claes, wordt tijdens de Tweede Wereldoorlog samen met haar ouders opgepakt in haar huis in Winksele. Een jaar lang verblijft ze in het Duitse vrouwenconcentratiekamp Ravensbrück. Ze overleeft die afgrijselijke maanden vol koude, honger en mishandeling, maar haar leven is voor altijd getekend door de gruwelijke oorlogsgebeurtenissen. Niets is ooit nog hetzelfde. 

Als kind droomt Stefanie altijd dat soldaten in haar slaapkamer binnenvallen en dat ze moet vluchten. Maar het is pas op haar 16de dat ze echt beseft welk drama er zich in haar familie heeft afgespeeld en dat ze daarover gesprekken is beginnen voeren met haar grootmoeder en moeder. Gaandeweg wordt het duidelijk dat het oorlogsverleden van haar familie overal tussen, in, op en onder zit. 

Met Mia Kermis ontwikkelde Stefanie een hele nieuwe theatertaal: klein, ambachtelijk, persoonlijk en beeldend. Deze manier van vertellen zet zich verder om het verhaal van Aline Vervoort, en de echo doorheen de generaties, te theatraliseren. Als inspiratiebron voor ravensbrück baseert Stefanie zich, naast documentaires, historische naslagwerken en interviews met traumaexperten, op gesprekken met haar (groot)moeder en flarden uit persoonlijke brieven. 

Ravensbrück is een woordloze en beeldende voorstelling voor volwassenen en (hun) kinderen vanaf 10 jaar, voor een beperkt publiek. Meer dan over de letterlijke betekenis van een oorlogstrauma, gaat ravensbrück over hoe bepaalde gebeurtenissen een levenslang effect hebben in en op je leven. Drie generaties vrouwen staan centraal, want iedereen is een kind van iemand. 

lucindara.be 

Nagesprek meteen na de voorstelling in de theaterzaal 

pers

• "Met kleine ingrepen weet Claes dynamiek en beweging in haar vertelling te brengen. Zo laat Claes zowel een bewakingshond als een kampcommandant dreigend blaffen naar de gevangenen. Dat doet ze door met haar vingers twee projectorfolies snel over elkaar te bewegen. Je hoort hond noch commandant blaffen en toch voel je de dreiging." - Lees verder in pzazz
• "Ook in het woordloze ravensbrück drukt ze zich uit door te tekenen, te schilderen, en - net zo belangrijk - te knippen, te snijden, weg te gommen, uit te wissen, op te lichten. Ze handelt zorgzaam en discreet, met een precisie die zowel grote betrokkenheid als ambachtelijk meesterschap verraadt. Claes doet alles zelf: ze bedient het licht, creëert de soundscape, animeert live. Haar materiaal bestaat uit papier, slides, maskers, poppen, licht en geluid. Haar verhaal start bij een klein meisje met boze dromen in een strakke zwart-witwereld. Dan keert ze drie stappen, drie generaties, drie toonhoogten terug in de tijd - naar Ravensbrück." - Lees meer in De Morgen

• "Zwart en wit zijn het visuele leitmotiv in Ravensbrück. Over een onschuldig kindergezicht laat Claes een stroom tanks en bommen glijden. De glimlach van het meisje veegt ze uit en ruilt ze in voor een zwijgzaam streepje. Je denkt aan al die kinderen in Gaza. Hoe zal de horror zich straks in hun jonge lijven verstenen?" - Lees dit artikel in De Standaard

Galerij