Het probleem is dat we woorden als werkelijkheden ervaren. We zijn vergeten dat taal niet meer is dan een landkaart, een stratenplan waarmee we ons oriënteren ten opzichte van elkaar, in de chaos die de werkelijkheid in wezen is. De woorden die we daarbij gebruiken zijn niet meer dan symbolen, icoontjes die we aanklikken door ze uit te spreken. Op een stadsplan wordt een pleintje voorgesteld als een grijs vierkant. De bomen, de duiven, het geblutste colablik voort geblazen door de wind, de bedelaar die zit te staren op de bank, de peuken bij zijn voeten, het frituur op de hoek…  dat is allemaal weggelaten.  Niemand gaat op een stratenplan kijken waar hij zijn auto heeft geparkeerd. Maar op de kaart van de taal doen we dat soort dingen wel. We ervaren woorden als werkelijkheden en toveren ze om tot theorieën, en maken daarmee conceptuele bouwsels opgetrokken uit principiële veronderstellingen waarin we vervolgens gaan wonen. Zo zijn we geworden zoals nu… Heel erg vervreemd van de dingen zoals ze gewoon zijn.    

Joris en Bernard. Bernard en Joris. Twee handen op 1 buik. Elk zijn eigen aard, elk in zijn eigenwaarde. “Niet met, niet zonder”, zegt men. Een wonder dat ze daar samen zo staan. Bernard veegt, Joris beweegt. Hoe zij elkaar kunnen raken, in elkaar haken en elkaar  volledig maken: het is werkelijk een raadsel.

Ach twee zielen wonen in mijn borst
De ene wil zich van de andere los maken
De ene houdt van de wereld
met woeste liefdeskracht en klampende organen 
De ander wil zich met even veel geweld
Uit de stof verheffen en wederkeren
naar het koninkrijk der hoge voorvaderen.

Faust 1, Vers 1112 - 1117; Vor dem Tor. (Faust)
Johann Wolfgang von Goethe

PERS

"Het maakt van deze voorstelling een feilloze cocktail, die diepgang in bullshit weet te vinden, humor in ernst. Niet doen! is de speeltuin van twee rasacteurs die de verbale vonken laten knetteren en elkaar op eenzame hoogte in evenwicht houden." Lees de recensie  De Standaard  ★★★★
"Peter De Graef en Bruno Vanden Broecke delen engagement, bekommernis én humor in Niet doen!, waarin ze als een broederduo de westerse handel en wandel becommentariëren. Peter De Graef zit gebeiteld in zijn rol van de levenswijze, zachtaardige man die zijn broer al zingend tot rust tracht te brengen. Vanden Broecke verrast met zijn vertolking van een nietsontziende, keiharde Joris. Zijn gezicht van staal smelt pas als het applaus klinkt. Aan alles is voelbaar hoe de twee geschaafd hebben aan hun tekst. Ze spelen een statement over verspilling, geldzucht en een collectief wegkijken van de essentie van het leven. Daartegenover plaatsen ze de haast onverwoestbare liefde tussen de twee broers. Tekst en spel zijn van sterrenniveau." Aldus Knack

Fotocredits: Karolina Maruszak

Galerij